خاطره سربازی پادگان باهنر کرمان

سلام رفقا، من **حسین احمدی** هستم، یه کرمونی اصیل، متولد ۱۳۷۵، عاشق چای زغالی و کله‌پاچه جمعه صبح! 😆 سربازی رو تو **پادگان شهید باهنر کرمان** گذروندم، جایی که هم سختی کشیدم، هم کلی خاطره ساختم. حالا بیاین یه خاطره خفن از اون روزا براتون تعریف کنم.

### **روز اول: شوک ورود به دنیای سربازی**

اولین روزی که پامو گذاشتم تو پادگان، انگار وارد یه دنیای دیگه شده بودم. همه با لباس نظامی، صف‌های مرتب، و اون صدای بلند فرمانده که مدام داد می‌زد: "سرباز! سریع‌تر حرکت کن!" منم که تا دیروز تو کافه با رفقا چای می‌خوردم، یهو وسط این همه نظم و قانون گیر افتادم. اولین چالش؟ یاد گرفتن چطور تخت رو مرتب کنم که گیر نگیرم! یه سرباز قدیمی بهم گفت: "داداش، اگه گوشه پتو رو درست تا نزنی، شب باید دوباره مرتبش کنی!" خلاصه، همون روز اول فهمیدم که اینجا شوخی نداره.

### **تمرینات سخت: دویدن تا مرز خستگی**

صبح‌ها با صدای سوت از خواب می‌پریدیم و باید سریع آماده می‌شدیم. تمرینات بدنی؟ یه ماجرای خودش بود! دویدن، شنای نظامی، و اون حرکت‌های سختی که انگار برای تبدیل شدن به یه قهرمان طراحی شده بودن. یه روز یکی از بچه‌ها وسط تمرین گفت: "اگه اینا رو تو باشگاه انجام می‌دادیم، الان فیتنس مدل بودیم!" ولی خب، اینجا فقط بحث ورزش نبود، بحث نظم و انضباط بود.

### **رفاقت‌های ماندگار: دوستایی که مثل برادر میشن**

بعد از چند هفته، دیگه همه با هم صمیمی شده بودیم. شب‌ها تو آسایشگاه، از خاطراتمون می‌گفتیم، از زندگی بیرون، از برنامه‌هایی که بعد از خدمت داریم. یکی از بچه‌ها همیشه جوک می‌گفت و باعث می‌شد خستگی روز رو فراموش کنیم. یه شب که همه خسته بودیم، گفت: "داداشا، اینجا سختی داره، ولی یه روزی ازش خاطره می‌سازیم و می‌خندیم!" راست می‌گفت، چون الان که فکر می‌کنم، اون روزا پر از لحظه‌های خاص بودن.

پادگان شهید باهنر کرمان، یه جاییه که سختی‌هاش آدمو می‌سازه، ولی دوستایی که اونجا پیدا می‌کنی، تا همیشه باهات می‌مونن. 😊